Je hebt in Zuid Amerika zo ontzettend veel straathonden. Niet normaal. Maar je raakt er al snel aan gewend. Het zijn vaak kleine, slome hondjes, die maar een beetje ronddwalen of een lekker plekje zoeken in de schaduw. Je begint het normaal te vinden en bent je helemaal niet meer bewust van het ontelbaar aantal honden dat er op straat leeft. Tot die ene middag in Chili…
We wandelen van het centrum van Castro, een stad op het eiland Chiloé in Chili, terug naar onze camping. Het was best een stukje lopen, maar dat vonden we niet erg, we houden van wandelen. Op een gegeven moment liepen we door een woonwijkje, waar je voor vrijwel elke woning een hond zag. De meeste zaten achter het hek, een aantal liepen los op straat. “Wat kijkt die hond ons raar aan”, zei Paul. Een seconde later begon hij te blaffen en kwam hij op ons afrennen. De hond deed uiteindelijk niet veel, maar wel had hij de aandacht van een andere hond gewekt. De andere hond kwam van achter op ons afgerend en sprong tegen mij aan. “Hij heeft me gebeten!”, zei ik.
Eenmaal terug op de camping deed ik mijn legging uit om te kijken of de hond, wat volgens Paul maar een klein beest was, daadwerkelijk had gebeten. En ja hoor. Het was maar een inimini gaatje, maar hij heeft wel echt door m’n huid gebeten. Ik loop liever geen risico’s, dus op naar het ziekenhuis.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, werd er heel laks gereageerd en niet echt stappen ondernomen. Ik wil gewoon een spuit! Uiteindelijk werden we doorgewezen naar een SAPU (Servicio de Atención Primaria de Urgencia), een soort dokterspost c.q. GGGD. Na best wel even te hebben gewacht, was ik eindelijk aan de buurt. “Hoe lang geleden ben je gebeten?”, vroeg de dokter. “Een uur geleden”, antwoordde ik. Daar schrok hij wel een beetje van. Rondom het minuscule wondje was het inmiddels namelijk helemaal blauw geworden. Naast een rabiësinjectie kreeg ik daarom ook anti-biotica en diclofenac mee.
“Nee, ik hoef écht maar één injectie te krijgen”, zei ik toen de arts over twee injecties begon. Toen ik, voordat we op reis vertrokken, nog een rabiës booster in het LUMC ging halen (ik heb twee jaar geleden al de hele reeks van drie vaccins gehaald, dus dan hoef je alleen nog maar een booster te krijgen), heb ik aan de verpleegkundige gevraagd wat ik moet doen als ik op reis word gebeten. “Dan heb je alleen een booster nodig”, antwoordde ze. Ik bleef daarom volhouden dat ik echt maar één vaccinatie nodig had. Ik had namelijk ook ergens gelezen dat het per land weer kan verschillen, omdat niet alle vaccins dezelfde werking hebben.
Eenmaal terug op de camping stuurde ik voor de zekerheid toch nog een berichtje naar een bevriende arts. Ook zij vertelde mij dat ik wél twee vaccins nodig heb. Ik was echt een beetje boos, want hoe slecht dat de verpleegkundige in het LUMC mij vertelde dat ik enkel een booster hoef te halen?
Wat is nou het verschil tussen wel en niet ingeënt zijn tegen rabiës?
| Wel ingeënt | Niet ingeënt |
| Binnen 48 uur na de beet een injectie krijgen | Binnen 24 uur na de beet een injectie krijgen |
| Twee vaccinaties: één op de dag van de beet en één op de derde dag na de beet en geen antiserum | Een serie van vijf vaccinaties én een antiserum |
Op de derde dag na de beet ging ik daarom wederom langs bij een SAPU (waar ik overigens geheel kosteloos, zonder het overhandigen van mij verzekeringsgegevens, het vaccin kreeg). Mijn wondje is gelukkig niet gaan ontsteken en na tien dagen was ik klaar met zowel de antibiotica als de diclofenac. En dat was best wel fijn…
Ben jij weleens gebeten door een hond (of aap of vleermuis)?
Getsie wat eng! Ik heb toen ik naar Ghana ging ook een inenting gekregen voor rabiës, maar nu in Colombia niet meer. Ben ook nog nooit gebeten door een hond, aap of vleermuis. Lijkt me doodeng! Gelukkig hebben jullie snel gehandeld en zaten jullie niet ergens in de middle of nowhere. Hier in Bogotá zijn ook veel straathonden, maar niet heel veel vind ik eigenlijk. Sowieso verschilt het per wijk. Waar wij wonen zijn bijvoorbeeld 0 straathonden, maar waar ik werk in een arme wijk wel.
Heel bizar ook, want toen we aan Chilenen vroegen wat zij doen als ze worden gebeten door een hond, antwoordden ze met: niets. De kans is dan ook wel klein dat een hond in Chili rabies heeft, maar je weet maar nooit. Een aantal jaar geleden is er een jongen in Chili gebeten door een hond en deed, zoals velen, niets. Een paar dagen later is hij overleden…
Fijn dat er in jullie wijk geen straathonden zijn. In Chili zag je ze ook minder in de wat betere wijken, maar in het centrum waren er bijvoorbeeld heel veel.
Yikes, vervelend 🙁 Gelukkig dat alles is goedgekomen, het laatste wat je wil is een flinke infectie van een dierenbeet. Ik ben nog nooit gebeten door een aap of een vleermuis. Wel door een hond, maar dat was gewoon in Nederland. Als kindzijnde heb ik wel meegemaakt dat ik mijn sleutelbotje brak in het buitenland en dat mijn moeder (die heel veel weet van EHBO) aan de behandelend arts moest gaan uitleggen hoe een mitella gemaakt moest worden.
Jaa, gelukkig wel ja! Heb je toen in Nederland geen inenting gehaald? Toen mijn moeder in Nederland werd gebeten door een hond, krijg ze van de dokter direct een vaccinatie.
Haha, meen je niet?! Bizar he, hoe anders dat soort dingen kunnen zijn in andere landen…
Oh wat heftig dit! Ik ga ook zeker Rabiës laten vaccineren, want het zal je maar gebeuren….
Inderdaad! En in the middle of nowhere zitten..
Getver, dat is niet zo’n leuke ervaring! Wel bedankt voor je verhaal, ik was namelijk nog aan het twijfelen om me in te enten tegen rabies, maar je hebt me overtuigd. 🙂
Leuk is wat anders ja 🙂
En ik zou me zeker inenten! Je weet maar nooit…