Onze reis door Zuid Amerika • Week 14

Het is tijd voor het volgende land: Bolivia! Wat hebben we daar zin in! Maar ben je in Bolivia, dan ga je de hoogte in, en dat hebben we gemerkt. Oh, en we hebben ook kennis gemaakt met een andere kant van Bolivia: roadblocks…

Maandag 18 januari

Jaa, we gaan vandaag naar Bolivia! En we hebben er zin in! En al helemaal omdat het echt niet relaxed is hoe erg we merken dat Argentijnen niet zo van Chilenen houden. Zoals ik in het dagboek van vorige week al vertelde, worden we op campings gewoon genegeerd, en ook op de weg is het geen pretje in een auto met Chileens kenteken.

Even leek het erop dat we nog voor de grens moesten omkeren. Er was namelijk een roadblock. Maar gelukkig viel het mee, en maakten de protesteerders een half uur nadat wij arriveerden ruimte (maar ik heb echt geen idee hoe lang ze er in totaal hebben gestaan). Al snel waren we bij de grens, en wat stond er een lange rij! We stonden even in de verkeerde rij, namelijk die voor voetgangers, maar kwamen er gelukkig snel achter dat we in een andere, kortere rij moesten staan. Maar dat kortere was schijn bedriegt, want oh wat hebben we er lang gestaan. In totaal vier uur!! We moesten in totaal zes hokjes af gaan, en echt, het was zo zwaar. We zaten namelijk op 4.000 meter hoogte. Om ons heen zaten kinderen over te geven, viel een zwangere vrouw flauw en hing de rest erbij als een zoutzat. Wij wisselden elkaar af met zitten en in de rij staan. Oh enne, ook de Bolivianen vinden Chilenen niet zo aardig (we hebben het wel getroffen hè?). Toen we wegreden bij de grens kwam er namelijk een oude, licht verwarde man achter ons aanrennen, die vervolgens op de auto sloeg. Ach ja…

En weet je wat een meevaller was? De weg! We hadden namelijk van een Duits/Nederlands stel op de motor gehoord dat de weg na een paar meter onverhard zo zijn. Nou nee hoor, perfecte weg, helemaal tot Tupiza!

We hadden zo′n ontzettend hoofdpijn gekregen door de hoogte, dat we echt behoefte hadden aan een goed bed. We zijn daarom in een hotel gaan slapen. Oh enne, Bolivia goedkoop? Nee hoor, betaalden gewoon ruim €50,- voor een normaal hotel.

Dinsdag 19 januari

We stonden op het punt om uit te checken, toen we besloten om nog een nachtje in Tupiza te blijven. En voor deze nacht was er een kamer met gedeelde badkamer beschikbaar, die nog geen €20,- was. Het prijsverschil is wel bizar hoor, want het enige verschil is dat je de badkamer met  één  andere kamer moet delen. Maar goed, helemaal prima natuurlijk.

We hebben vandaag lekker gechillt en Paul heeft nog gezwommen in het zwembad van het hotel. Want ook daar mag je gewoon gebruik van maken als je in de goedkope kamer verblijft 🙂

Woensdag 20 januari

Jaa, hier heb ik zo naar uitgekeken: Uyuni! Waar de beroemde zoutvlakte Salar de Uyuni is. We hadden twee opties: direct naar Uyuni over een overharde weg of via Potosi, wat een extreme omweg is (hemelsbreed ongeveer twee keer zo lang), maar wel geasfalteerd. De tours deden vijf uur over het stuk overhard, wij zouden er sowieso langer over doen omdat we de weg niet kennen en een iets minder luxe bak hebben. Maar we gingen voor de directe, onverharde optie. Adventurous! We hebben er in totaal zeven uur over gedaan (hemelsbreed ruim 200 km) , maar echt, het was het absoluut waard. Prachtig uitzicht, super vet, echt een uitdaging.

Donderdag 21 januari

Let’s go to Uyuni! We waren nog geen paar meter onderweg of daar verschenen ze: roadblocks. En ze waren er al sinds afgelopen maandag, dus dit was dag vier. Pff, dat belooft wat. We hebben nog geprobeerd om met een omweggetje naar Salar de Uyuni te gaan, maar toen we op een gegeven moment bij een andere roadblock terecht kwamen en ze stenen begonnen te rapen om naar ons toe te gooien, zijn we maar weer omgekeerd. We hebben het later op een middag nog een keer geprobeerd, maar zonder succes. Dan maar proberen een tour te volgen, die een alternatieve route nemen die wij niet kennen. Shit! We hebben geen camera bij ons! Snel naar het hotel om hem te halen! Komen we terug, weg tours. Zijn wel met een andere gids gaan praten en hij beloofde ons dat we hem morgen mochten volgen (vandaag mochten we namelijk niemand volgen). Top, dat scheelt!

Vrijdag 22 januari

Oke, plan de campagne:

1. We gaan kijken of de roadblocks er zijn

2. Zo ja, vragen of we er langs mogen.

3. Als we er niet langs mogen, een gids volgen.

We zagen al snel traktoren staan. Het lijkt er dus op dat ze de blokkade alleen maar hebben uitgebreid. Ik stapte uit om te vragen of we erlangs mochten. Bleken de demonstraties voorbij te zijn! Jaa, dus we kunnen naar Uyuni!

Het was zo ontzettend vet om met onze eigen auto de zoutvlakte op te gaan! We konden uiteraard niet heel ver gaan. De zoutvlakte is enorm en je raakt zo snel je oriëntatie kwijt. Maar hé, wat maakt het uit? Wij scheurden met onze Billy over de zoutvlakte!

Na de zoutvlakte zijn we naar Potosi gaan rijden. Wat een drukte, wat een chaos, wat een viezigheid. En dat op ruim 4.000 meter hoogte. Echt alles behalve relaxed. Ik voelde me echt heel beroerd, dus zijn vroeg gaan slapen. Echt, op zo’n hoogte leven en dan ook nog eens met een extreem vervuilde lucht, zo ontzettend slecht voor je.

Zaterdag 23 januari

Nog even over hoe het voelt om op 4.000 meter hoogte te zitten. Je kan van verschillende dingen last krijgen. Toen we bijvoorbeeld in Bolivia aankwamen, hadden we beiden voornamelijk last van hoofdpijn. En dan niet op de plekken waar je normaal gesproken hoofdpijn hebt, maar achterop je hoofd, bij de aanhechtingspunten met je nek. Heel naar. Maar hoofdpijn heb je niet altijd. Wat je echter wel altijd merkt, in ieder geval, ik neem aan dat ieder mens dat merkt, is dat je veel minder zuurstof hebt. Het is denk ik een beetje te vergelijken met wanneer je ontzettend verkouden bent en je neus helemaal dicht zit, en je heel snel buiten adem bent. Denk dus maar niet dat je snel de trap op kan lopen. Ik liep echt als een oud omatje de trap op, en dan was ik alsnog buiten adem tegen de tijd dat ik boven was.

Het vervelende aan Potosi is dat het behalve de hoogte, ook zo ontzettend vervuild is. Er rijden sowieso superveel auto’s rond, maar het ergste zijn de oude, verrotte bussen, die zwarte rook uitslaan. Vanmorgen wilden we dus zo snel mogelijk uit Potosi vertrekken. Op naar Sucre, dat op ’maar’ iets minder dan 3.000 meter ligt.

Ahh, wat een verademing! Het tegenovergestelde van Potosi. Het ligt natuurlijk sowieso lager, maar daarnaast is het zoveel schoner, netter en rustiger. We hadden op internet een fijne B&B gevonden, maar die zat helaas vol. Vanaf morgen is er wel plek, dus hebben meteen geboekt. Vanavond hebben we in een heel basic hostel geslapen, waar we geen drol betaalden. Maar uhh, het rook er wel naar ontlasting. Ja sorry, maar echt. Gelukkig was het maar voor één nachtje. Vanavond hebben we bij een non-profit eettentje gegeten, Condor, waar je voor 25 Bolivianos (ruim €3,-) een voorgerecht, hoofdgerecht en versgeperste sap krijgt. Een aanrader als je in Sucre bent!

Zondag 24 januari

Heerlijk: van een basic hostel waar het niet al te fris rook, naar een hele fijne, schone B&B. ’s Middags zijn we Sucre gaan verkennen, hebben we geluncht bij Condor en zijn we naar de beroemde begraafplaats van Sucre gegaan. Heel bijzonder om te zien hoe hier met de dood en doden wordt omgegaan. Het is vandaag natuurlijk zondag, en de begraafplaats was vol met families die hun familieleden kwamen bezoeken. En de graven liggen er niet zo bij als in Nederland, maar ze zijn op elkaar gestapeld, als een flatgebouw. Maar ook de graven zelf zijn heel bijzonder om te zien. Nabestaanden laten er naast bloemen namelijk ook glaasjes en flesjes drank achter.

Wat ze in Zuid Amerika trouwens doen rond Carnaval: op straat meisjes natspuiten. Ik had al een paar waterballonnen tegen m’n been aan gekregen, prima, maakt me niet uit. Maar vanavond kreeg ik er één keihard in m’n gezicht gegooid. Even serieus?! En weet je wat nog het laffe is? Ze doen het vanuit de auto. Sorry, maar niets leuks aan…

Maar verder is Sucre heel fijn : )

Niets missen van onze reis door Zuid Amerika? Volg One Day Trip op Facebook en Instagram!