Onze reis door Zuid Amerika • Week 9

Slapen op een magische plek, teleurgesteld worden door de instanties en een avond doorbrengen in het ziekenhuis. Het was een week vol uitersten, maar wederom een week om nooit te vergeten.

Maandag 14 december

Sunshine! Wat waren we op een ontzettend magische plek. In een groene vallei, waar de koeien vrij rondlopen, omringd door rotsachtige bergen. Heel bijzonder. Toen we gisteren nog onderweg waren, gingen we ervan uit dat we één van de enigen zouden zijn, maar er waren nog meer mensen op de camping, waaronder Nate en Adeline (een super lief, 20-jarig, Frans meisje, aan wie we tent #1 hebben verkocht) van het hostel in Puerto Varas. Leuk! Nate bleef langer rondom La Junta (de vallei), maar wij zijn vandaag terug naar het dorpje Cochamó gaan hiken, samen met Adeline en de Chileen Francisco. Onderweg kwamen we zóveel mensen tegen, die onderweg waren naar La Junta. Regen heeft zo z’n voor- (lekker rustig tijdens de hike) en nadelen (heel, heel irritant).

Bovenstaande foto is het uitzicht vanuit het eco toilet 🙂

We zijn met z’n vieren terug naar Puerto Varas gereden, waar we, nadat we Francisco hadden afgezet, met z’n drieën op zoek zijn gegaan naar een relaxte cabaña. Na een heerlijke, broodnodige douche, hebben we lekker gegeten, onder het genot van een koud biertje. ‘From Chili, for you’, zoals de eigenaar van de cabaña zei.

Dinsdag 15 december

Voordat we vandaag ook maar iets zouden ondernemen, wilden we langsgaan bij de Registro Civil, om navraag te doen over de status van de overdracht van de auto. Adeline ging met ons mee, want zij spreekt goed Spaans. Ik bleef bij de spullen staan (Adeline’s backpack etc.), zodat Paul met Adeline naar de balie kon. ‘Neem geen genoegen met “Je moet gewoon nog even wachten”‘, zei ik. Dit is Chili, niet Nederland. Wie weet hoe lang we nog moeten wachten. ‘Het duurt in totaal een maand, dus 21 december staat de auto op je naam’, was de boodschap van de mevrouw achter de balie. ‘Waarom neem je genoegen met dat antwoord?!’, zei ik. Paul was echter bang dat er een probleem was en de auto helemaal niet overgeschreven kon worden. Zes dagen wachten valt dan wel mee. Oke, zal wel, die zes dagen kunnen er nog wel bij.

Wat we de komende zes dagen gaan doen? Naar het eiland Chiloé! Na een boottochtje van een half uurtje kwamen we op het eiland aan en vonden we al snel een camping. ’s Avonds hadden we trek in iets vets, Chorillana it is! Eenmaal terug op de camping hebben we nog wat wijntjes gedronken met Alexis uit Valparaíso. Gezellig!

Woensdag 16 december

Nee, alsjeblieft! Niet weer regen! Pff. Laten we maar een beetje rondtoeren op het eiland en zien waar we uitkomen. En echt, de regen maakte de natuur nóg indrukwekkender. Het hoorde een soort van in het plaatje. We reden over kronkelweggetjes, heuvel op, heuvel af.

Op een gegegen moment hield de weg op en ging hij over in het strand. We waren bij Isla Pinguïnera, waar je pinguïns kan spotten! Jaa, leuk! En het maakt niet uit dat het regende, want we kregen grote poncho’s om. Door de regen zijn de foto’s helaas niet zo goed uitgepakt, maar het was zó bijzonder om te zien!

Donderdag 17 december

Tijd voor de volgende bestemming. Voordat we naar hoofdstad Castro gingen, wilden we eerst nog naar een ander stadje. Het werd het dorpje Dalcahué, dat bekend staat om het handwerk. Veel was er niet te doen. Het was een typisch Zuid Amerikaans dorpje, heel leuk om te zien. En we hebben dolfijnen gespot! Gewoon, vanaf ons campingstoeltje, voor de tent.

Vrijdag 18 december

Het was een komen en gaan van mensen. En iedereen knuffelden elkaar. Gisteren zei de eigenaresse van de camping al dat haar man ziek is. ‘Ik denk dat haar man is overleden’, zei ik. En inderdaad, na de ambulance en politie, kwam ook de begrafenisauto aanrijden. Zo triest. Wij waren de enigen op de camping en onze auto stond vlak voor het huis. We vonden het niet echt gepast om onze kampeerspullen in te gaan pakken, dus hebben gewacht totdat het wat rustig was. Zo’n nare gebeurtenis…

Toen het was rustiger was, hebben we onze spullen ingepakt en zijn we opweg gegaan naar Castro. Even voor jullie informatie: het aanbod van campings is ruimschoots, dus ook in Castro was hij zo gevonden. Hij lag wel een stukje uit het centrum, en omdat we niet constant voor alles de auto willen pakken, namen we de bus naar het centrum (voor +- €0,50 p.p.).

Castro staat bekend om z’n Palafitos. Dit zijn, zoals de naam al doet vermoeden, woningen op palen. En ze zijn er in de meest vrolijke kleuren, zo leuk! We hebben de dag afgesloten met een heerlijke barbecue op de camping. We hebben niets te klagen…

Zaterdag 19 december

Ook vandaag zijn we naar het centrum gegaan, maar dit keer gingen we lopend. Het was een relaxed dagje. We hebben een kopje koffie gedronken in een heel leuk koffietentje, zijn naar het uitkijkpunt over de stad gegaan en hebben een kerstkadootje voor elkaar gekocht.

We wisten niet of we zin hadden om heel het stuk weer terug te lopen, maar zouden wel zien waar we de bus pakken.

‘Wat kijkt dat beest me raar aan’, zei Paul. Nog geen seconde later kwam de hond blaffend achter ons aanrennen. Voor we het wisten kwam er ook van de andere kant één aanrennen. Hij sprong op me en ik voelde geprik. ‘Ik denk dat hij me heeft gebeten.’

Waar we de rest van de avond hebben doorgebracht? In het ziekenhuis. Het duurde even voordat ik aan de beurt was, maar ik heb m’n prik gekregen. Ook moest ik aan de antibiotica en Diclofenac. Het wondje zelf is heel klein, maar er omheen is het behoorlijk blauw geworden.

Pff, ik baalde zo ontzettend. We waren inmiddels behoorlijk gewend geraakt aan de straathonden in Chili (weet overigens niet zeker of ook deze een straathond was), maar nu heb ik het weer helemaal gehad met die beesten. En al die troep die ik nu moet slikken…

Zondag 20 december

Morgen is het 21 december, dus zou alles geregeld moeten zijn wat betreft de auto. Daarom gingen we vandaag terug naar het vasteland, en misschien vanavond met Francisco (van de hike van maandag) afspreken. Eenmaal terug op het vasteland (Puerto Montt) begon het helaas wéér te regenen. We zijn naar een mall gegaan in afwachting op een berichtje van Francisco. Hij zou het die avond niet halen, dus hebben voor de volgende dag afgesproken.

Op zoek naar een camping dan maar. De eigenaar was van Duitse komaf (duidelijk zichtbaar, door z’n lengte en blonde haren). Hij is de derde generatie Duitser in Chili, maar heeft nog steeds de Duitse nationaliteit. Deze blijft doorgegeven worden. Zo heeft ook zijn dochtertje de Duitse nationaliteit gekregen. Best interessant.

Morgen is het 21 december en zijn we bijna twee maanden (!!) in Chili. Zou het dan eindelijk allemaal geregeld zijn…?

Niets missen van onze reis door Zuid Amerika? Volg One Day Trip op Facebook en Instagram!