Onze reis door Zuid Amerika • Week 10

Deze week zitten we twee maanden (!!) in Chili en gaat het ein-de-lijk lukken om de grens met Argentinië over te steken…

Maandag 21 december

Oke, op naar de Registro Civil. Zou Billy dan eíndelijk op Paul’s naam staan? We waren aan de beurt, de mevrouw tikte het kenteken in, geen Paul. Maar wáárom duurt het zo lang? De mevrouw kon daar geen antwoord geven, maar gaf wel aan dat het niet zo lang zou moeten duren. Haar meerdere ging voor ons de Registro in Santiago mailen, en vroeg ons nóg een week te wachten. Sorry, maar nee. Het is genoeg geweest. ‘Kunt u alstublieft naar Santiago bellen?’

De mevrouw belde en binnen een half uur hadden we de Padron (eigendomsbewijs)! Hè! Hebben we nu serieus het papiertje waar we zo lang op hebben gewacht?! We konden het haast niet geloven. Maar waarom hebben we nou zo lang moeten wachten? Wat blijkt: de mevrouw van het autopark is vergeten Paul’s RUT (soort van BSN) mee te sturen! Pfff. Wat we hebben geleerd (en wat verschillende Chilenen hebben bevestigd): nooit genoegen nemen met ‘nog even wachten’. Als ze willen, kunnen ze het voor je in orde maken.

’s Avonds zijn we naar Francisco, de jongen die we hebben ontmoet bij La Junta, gegaan. We hebben er gebarbecued en zijn blijven slapen. We werden zo ontzettend gastvrij door zijn familie ontvangen, echt geweldig. En zijn lieve zusjes hebben hun slaapkamer aan ons afgestaan zodat wij in hun bed konden slapen. Super fijne mensen.

Dinsdag 22 december

Jaaaa, we gaan naar Argentinië!! Oh wacht, niet voordat ik m’n tweede Rabiësvaccin heb gehaald. Dit keer was het in een soort dokterspost. De wachtkamer zat propvol, maar gelukkig kon ik voor de prik zo doorlopen. Ik was echt verbaasd hoe makkelijk het ging. Voor ik het wist stond ik weer buiten.

Op naar de grens. We vonden het wel een beetje spannend, want ookal is al het papierwerk in orde, ze kunnen alsnog moeilijk doen omdat we buitenlanders zijn. De Chileense grens was geen probleem, maar toen kwam de Argentijnse. De stempels waren zo gezet, maar we zagen dat veel auto’s gecontroleerd werden. Dat wordt wat, met onze propvolle, Chileense auto (Argentijnen en Chilenen zijn niet echt vriendjes). Mochten we zo doorrijden! Hè, ging de grensovergang echt zo makkelijk? Blijkbaar!

We besloten vlak over de grens te kamperen, want het is best een lange dag geweest. Staan we op het punt om de tent op te zetten, begint het te regenen. En dan bedoel ik écht regenen. Gevolg: we hebben in de auto geslapen. Ach ja, moeten we ook een keer gedaan hebben.

Woensdag 23 december

Vandaag gingen we naar Bariloche, wat maar een aantal kilometer verderop ligt. Bariloche staat bekend om de vele Duitsers die er wonen. En dat is duidelijk zichtbaar; er lopen meer blondharige dan donkerharige mensen rond.

Het weer was helaas niet veel beter geworden, dus kamperen was geen optie. Maar maakt niet uit, want het is wel fijn om af en toe in een echt bed te slapen. Een betaalbare hostel vinden is echter niet zo makkelijk, want Bariloche is dúúr (wij hebben er zelf natuurlijk geen ervaring mee, maar bustickets van en naar Bariloche schijnen het duurste van heel Argentinië te zijn). Maar uiteindelijk vonden we er één en hebben we ’s avonds een keer níet met plastic bestek gegeten 🙂

Donderdag 24 december

We vonden het niet echt nodig om nog een dag in Bariloche te blijven, want het stadje zelf is niet zo boeiend. De omgeving is echter prachtig, dus we zijn vandaag naar in de buurt gelegen Lago Gutierrez gereden, waar we kerst gingen vieren.

Wow, wat was het er prachtig. We hebben zo genoten. Het was Kerstavond, wat in Argentinië het moment is waarop ze Kerst vieren. We wilden daarom uitgebreid gaan barbecuen. Komen we bij de supermarkt aan: dicht. Ze waren vandaag maar tot 13:00 uur open. Hmm, dan maar weer pasta eten, zoals bijna elke avond, haha. Maar we hebben er wel een gezellige Kerstavond van gemaakt…

Vrijdag 25 december

Prop en propvol stond de camping toen we wakker werden. En niet met reizigers, maar met locals. In Chili en Argentinië is het heel gebruikelijk om in het weekend en op feestdagen met z’n allen naar de camping te gaan. En dan niet om te slapen, maar om te eten en te drinken. Super gezellig, toch? Soms zitten er echter mensen tussen die wel blijven slapen en het gevoel hebben dat ze alleen op de wereld zijn. Oftewel, die totaal geen rekening houden met andere mensen en het doodnormaal vinden om tot midden in de nacht keiharde muziek te draaien. Wat zal ik erover zeggen…

Vandaag hebben we lekker rustig aan gedaan. Wel zijn we een kleine hike gaan doen, die uitkwam bij een uitkijkpunt op het meer.

Je snapt dat als heel de camping aan het barbecuen is, wij niet achter konden blijven. Maar zoals te verwachten waren de supermarkten vandaag heel de dag gesloten. Na wat rondjes te hebben gereden, vonden we een minimarket waar we vier hamburgers hebben gekocht. Een beetje karig vergeleken met het hele schaap dat de Argentijnen aan het grillen waren, maar ach. We hadden onze barbecue.

Zaterdag 26 december

Tijd voor de volgende bestemming: El Bolsón. Vlak na vertrek hebben we een lifter opgepikt: de 20-jarige Argentijn Lorenzo. We weten trouwens niet zo goed wat we van lifters moeten vinden. Het idee van liften is, naar onze mening, dat je met iemand mee wil rijden omdat je 1. Geen geld hebt voor bijvoorbeeld een busticket of 2. Dat er geen mogelijkheid is om een bus o.i.d. te nemen. In het geval van Lorenzo vinden we het heel fijn dat we dit voor hem kunnen doen. Ik bedoel, iedereen snapt dat een gemiddelde Argentijn het minder goed heeft dan iemand uit bijvoorbeeld het noorden van Europa (en al helemaal nadat ze een nieuwe president hebben, en de Argentijnse Peso veel minder waard is geworden). Wat wij echter hebben gemerkt en ervaren is dat er ook lifters zijn die het prima hebben, rondreizen door enkel te liften, het helemaal verwachten dat je ze meeneemt, maar vervolgens geen dankbaarheid tonen of iets ervoor terugdoen (het is niet zo dat we geld verwachten). Sorry, maar dat is in mijn ogen meer misbruik maken. Jammer, dat die lifters er ook tussen zitten.

Genoeg over lifters. Wat was de rit naar El Bolsón té prachtig. Alsof we in een film zaten (ze hebben de film Wolferine hier ook opgenomen). Bergen zijn voor ons natuurlijk sowieso bijzonder, maar dít. Zo indrukwekkend, zo machtig mooi. We keken echt onze ogen uit.

Lorenzo adviseerde ons een camping dicht bij het centrum, waar we direct naartoe zijn gereden. Het was wel duidelijk dat dit een populaire bestemming is onder de backpackers, want de camping stond er propvol mee. Is ook wel gezellig. Eerst maar even El Bolsón zelf ontdekken. Naja, ontdekken, zo groot is het niet. Het is een echt hippiedorpje, inclusief campers en een markt met handgemaakte spullen. We hebben niet veel anders gedaan dan op een muurtje gezeten en om ons heen gekeken. Is best relaxed, toch?

Zondag 27 december

Tijd voor een hike! We gingen voor een zeven uur durende hike naar Cajon del Azul. Het was een hele relaxte hike. Zo relaxed zelfs dat ik een beetje ben vergeten goede foto’s te maken. Maar ben je in El Bolsón, dan zou ik deze hike absoluut aanraden! Niet zwaar en echt heel mooi.

Niets missen van onze reis door Zuid Amerika? Volg One Day Trip op Facebook in Instagram!