Het leren kennen van andere landen, culturen en mensen, dát is wat reizen voor mij fantastisch maakt. Dat is waarom ik van reizen zo gelukkig word. We hebben meerdere bijzondere mensen mogen ontmoeten, maar er is één meneer die wij nooit zullen vergeten: de Thaise meneer Supol.
Vijf uur ’s ochtends was het, toen we met de nachttrein vanuit Sapa in Hanoi (Vietnam) aankwamen. Het hotel was gelukkig al geboekt, dus hup, in de taxi, opweg naar het hotel. Dat het nog heel vroeg in de ochtend was, was te merken, de deuren van het hotel zaten namelijk nog dicht. Inmiddels wisten we wel dat in veel hotels in Zuidoost Azie vanaf 6:00 uur ontbijt wordt geserveerd, dus we moesten nog even geduld hebben. Zaten we daar, op de stoep voor het hotel te bibberen van de kou.
Rond 6:00 uur werden de deuren inderdaad geopend en konden we naar binnen. Onze kamer was helaas nog niet klaar, maar de hotelmedewerker bood ons ontbijt aan dat zojuist werd klaargezet. En we zaten niet alleen aan het ontbijt. Aan het tafeltje naast ons zat een oudere meneer, die al snel bij ons kwam zitten. Het bleek de 74-jarige (inmiddels is hij 77 jaar) Supol uit Thailand te zijn, die ook zojuist met de nachttrein vanuit Sapa was aangekomen. Meneer Supol vertelde dat hij vroeger als kunsthandelaar heeft gewerkt, en zich nu daardoor kon veroorloven om veel mooie reizen te maken. Voorheen deed hij dat met zijn vrouw, maar door haar gezondheid gaat hij nu vaak alleen op pad. Voor we het wisten waren de kamers gereed, dus namen we afscheid. Meneer Supol nodigde ons uit om bij hem langs te komen als we in de buurt waren, en gaf ons zijn e-mailadres.
Na een bezoek aan Halong Bay en een vlucht terug naar Thailand, ontmoetten we Paul’s broer in Ayutthaya. Vanaf Ayutthaya wilden we met de nachttrein naar Chiang Mai. Er waren echter pas tickets beschikbaar voor een paar dagen later, dus besloten we de rit in tweeën te delen, met een tussenstop in Phitsanulok, de woonplaats van meneer Supol.
‘Welcome Paul and Linda‘, stond er op het bord dat Bonchoo, de hulp van meneer Supol, vasthield toen we aankwamen op het treinstation van Phitsanulok. Bonchoo was ons samen met zijn dochter Kim op komen halen, aangezien het nog een stukje rijden was naar het huis van meneer Supol. Eenmaal aangekomen bij het huis werden we ontzettend warm ontvangen en maakte we kennis van Sirry, de vrouw van meneer Supol. Kim liet ons onze slaapplek zien, één van de twee houten bungalows die meneer Supol heeft laten bouwen voor als er familie of vrienden langskomen. Met een Engels leerboek voor kinderen onder haar arm liet Kim ons het stuk land zien. Wat was het er sprookjesachtig, met prachtige bloemen en planten.
Tijdens het eten hebben we lang met meneer Supol zitten praten, die overigens prima Engels spreekt. Het is zo’n lieve, wijze man. De volgende dag namen we weer afscheid van meneer Supol en Sirry en gingen we met Bonchoo, Kim en haar vriendin Jenny een aantal tempels in de omgeving bezoeken.
Ons bezoek aan meneer Supol is iets dat we nooit zullen vergeten. Het was zo bijzonder, en zo mooi om te zien hoe fijn meneer Supol en zijn vrouw het vonden dat wij op bezoek kwamen. Ik heb helaas geen scherpe foto van meneer Supol, maar hij is zo modern dat hij een Facebook-account heeft, waar hij ook de foto’s van zijn reizen op deelt. Ik weet niet in hoeverre de foto’s openbaar zijn, maar neem vooral even een kijkje.
Wat is jouw meest bijzondere ontmoeting tijdens het reizen geweest?
Wat een leuk verhaal over een bijzondere ontmoeting seg! Echt fijn om te lezen, wordt er meteen blij van. 🙂
Wat een leuke reactie! En het was inderdaad een hele bijzondere ontmoeting die ik nooit zal vergeten…
Wat een bijzonder mooi verhaal. Fijn die gastvrijheid. Ik snap dat dit een dierbare herinnering is. Zulke ontmoetingen zijn inderdaad het leukste aan reizen. Die blijven je toch het meest bij.
Jaa, heel bijzonder he, die gastvrijheid! Meneer Supol deed ook echt alsof wij hem al een hele tijd kenden en behandelde ons als familie, heel fijn.
Wat een mooi verhaal! Een hele bijzondere ontmoeting zeg. Dit soort ontmoetingen is zeker wat reizen zo mooi maakt. Een plek kan mooi of lelijk zijn, de mensen geven er kleur aan.
Wat mooi gezegd! En helemaal waar!
Wat geweldig zeg, mooi verhaal ook! Pff ik heb zoveel mensen ontmoet… De laatste was in Hongkong. Een Hongkongse hielp me in een restaurant omdat ik er in het Engels niet uitkwam. En dag later zat ik met haar op een terrasje in een huis op palen thee te drinken en te kletsen over het leven in haar vissersdorpje. Geweldig!
Ahh, wat een mooie ontmoeting! Echt geweldig, dit soort ontmoetingen!
Pingback: Traveltag: top 5 favoriete accommodaties | One Day Trip